چگونه است که من،

امشب،

در دل تاریک این شب،

در زیر این آسمان بلند،

بلند تاریک بی انتها

و در این سکوت _ که گاه به گاه صدای عبوری تن آن را می خراشد _

و در زیر نور این ماه _ که نشانی از تو دارد همیشه _

نشسته ام ... و برای تو می نویسم؟!

و از عشق لایتناهایت می گویم و از فراقت ... که حالا دیگر برای همگان قصه ای کهنه است و زخمی کهنه تر برای منتظران.

بی تردید ....پدر، همراه با اذان ، جمله ی دیگری نیز گفته است

و شاید .... شاید مجموعه ای از حروف را در کنار هم واژه ای را ساخته باشند؛

واژه ای به وسعت بی کرانه ی عشق ،

به بزرگی انتظار....

و به شیرینی وصال:

" م ه د ی "

.....مهدی!

..... و آن موعود یکتا ،

آن یگانه ترین منتظَر،

آن منتظرترین موعود،

در پاسخ به تمامی عاشقانش فرمود:

" ما دررعایت حال شما کوتاهی نمی کنیم و یاد شما را از خاطر نمی بریم ...."

یاور همیشه مومن ای به داد من رسیده

، تو روزای خود شکستن ای چراغ مهربونی

 ، تو شبای وحشت من ای تبلور حقیقت

، توی لحظه های تردید تو شبو از من گرفتی

، تو منو دادی به خورشید اگه باشی یا نباشی ،

 برای من تکیه گاهی برای من که غریبم

، تو رفیقی جون پناهی یاور همیشه مومن

، تو برو سفر سلامت غم من نخور که دوری

 ، برای من شده عادت ناجی عاطفه من

، شعرم از تو جون گرفته رگ خشک بودن من

، از تن تو خون گرفته اگه مدیون تو باشم

 ، اگه از تو باشه جونم قدر اون لحظه نداره

، که منو دادی نشونم وقتی شب شب سفر بود

 ، توی کوچه های وحشت وقتی همسایه کسی بود

 ، واسه بردنم به ظلمت وقتی هر ثانیه شب

، طپش هراس من بود وقتی زخم خنجر دوست

، بهترین لباس من بود تو با دست مهربونی

، به تنم مرهم کشیدی برام از روشنی گفتی

 ، حلقه شبو دریدی یاور همیشه مومن

، تو برو سفر سلامت غم من نخور که دوری

، برای من شده عادت ای طلوع اولین دوست

، ای رفیق آخر من به سلامت سفرت خوش

 ، ای یگانه یاور من مقصدت هر جا که باشه

، هرجای دنیا که باشی اونور مرز شقایق پشت

 ، لحظه ها که باشی خاطرت باشه که قلبت

، سپر بلای من بود تنها دست تو رفیق

، دست بی ریای من بود یاور همیشه مومن

، تو برو سفر سلامت غم من نخور که دوری

، برای من شده عادت